برچسب: درگذشت چهره ها

به گزارش خبرگزاری مهر، جهان ادبیات سال ۲۰۲۴ شماری از چهره‌های مطرح خود را از دست داد.

در گزارشی که در ادامه می‌آید، اسامی و سابقه مختصری از این نویسندگان مرور می‌شود:

آلیس مونرو

آلیس مونرو نویسنده کانادایی و برنده جایزه نوبل ادبیات ۲۰۱۳ که از سوی آکادمی نوبل به عنوان «استاد داستان کوتاه معاصر» توصیف شده بود، ۱۰ جولای در ۹۲ سالگی درگذشت.

اسماعیل کاداره

اسماعیل کاداره نویسنده، شاعر و روزنامه‌نگار آلبانیایی که سال ۱۹۹۶ به عضویت فرهنگستان علوم اخلاقی و سیاسی فرانسه درآمد و نشان لژیون دونور را گرفت، بیش از ۸۰ رمان، فیلمنامه، نمایشنامه، شعر، مقاله و مجموعه داستان نوشته بود که به ۴۵ زبان دنیا ترجمه شده‌اند. وی که جوایز بین‌المللی من بوکر و جایزه پرنس آستوریاس را در کارنامه داشت و همواره به عنوان یکی از نامزدهای احتمالی جایزه نوبل ادبی مطرح بود، یکم جولای در ۸۸ سالگی از دنیا رفت.

پل آستر

پل آستر، نماد ادبی نیویورک که برای «سه گانه نیویورک»، «۴ ۳ ۲ ۱» و کتاب‌های دیگرش تحسین شده بود، ۳۰ آوریل در ۷۷ سالگی درگذشت.

دنیل کانمن

روانشناس برنده جایزه نوبل که بیشتر به خاطر کتاب «تفکر، سریع و آهسته»، بررسی سوگیری‌های شناختی و تصمیم گیری شهرت داشت و یافته‌های تجربی او فرض رایج عقلانیت انسان در نظریه اقتصاد مدرن را به چالش می‌کشید، ۲۷ مارس در ۹۰ سالگی درگذشت.

نلسون دمیل

او که به خاطر رمان‌های پرتعلیق مانند «ساحل طلایی» و مجموعه «جان کوری» شناخته شده بود، ۱۷ سپتامبر در ۸۱ سالگی درگذشت.

باربارا تیلور برادفورد

این نویسنده پرفروش که در لیدز در شمال انگلستان به دنیا آمد و کارش را به عنوان یک تایپیست برای روزنامه محلی شروع کرد و پس از آن خبرنگار همان روزنامه شد، با «زنی از مواد» در سال ۱۹۷۹ به موفقیت رسید. «نیروگاه» از دیگر رمان‌های اوست که سال ۱۹۸۵ به یک مینی سریال بدل و ۲ بار نامزد جایزه امی شد. از کتاب‌های وی بیش از ۳۰ میلیون نسخه فروخته شده است. وی ۲۴ نوامبر در ۹۱ سالگی درگذشت.

نیکی جیووانی

شاعر مشهور آمریکایی و چهره برجسته جنبش هنرهای سیاه، که به خاطر اثر مشهورش «اگو-تریپینگ» و دیگر اشعار برای جوانان شناخته شده و برنده جوایزی همچون جایزه کتاب آمریکا شده بود، ۹ دسامبر در ۸۱ سالگی درگذشت.

آدل فابر

یکی از نویسندگان کتاب کلاسیک فرزندپروری با عنوان «چگونه صحبت کنیم تا کودکان گوش کنند» ۲۴ آوریل در ۹۶ سالگی درگذشت. کار او ارتباطات والدین و فرزندان را متحول کرد و میلیون‌ها نسخه در سراسر جهان فروخت.

مایک تالر

نویسنده «پادشاه معما» و خالق بیش از ۲۲۰ کتاب برای کودکان، از جمله مجموعه محبوب «بلک لاگون» ۲۳ مارس در ۸۷ سالگی دار فانی را وداع گفت.

ورنور وینگ

نویسنده داستان‌های علمی تخیلی برنده جایزه هوگو که بیشتر با «آتشی برفراز اعماق» شناخته می‌شد، ۲۰ مارس در ۷۹ سالگی درگذشت.

الیاس خوری

الیاس خوری رمان‌نویس لبنانی که بسیاری از نوشته‌های خود را وقف آرمان فلسطین کرد و در دانشگاه‌های سراسر جهان به تدریس پرداخت و به عنوان یکی از برجسته‌ترین روشنفکران لبنان شناخته می‌شد، ۱۵ سپتامبر از دنیا رفت. او ۷۶ ساله بود.

آرتور فرومر

این نویسنده که در سفرنامه‌نویسی پیشگام بود، کتاب‌های راهنمای تأثیرگذار متعددی را تحت نام تجاری فرومر نوشت. او ۱۸ نوامبر در ۹۵ سالگی درگذشت.

ماریس کنده

نویسنده مشهور گوادلوپی که به خاطر رمانش «سگو، کونده» شهرت داشت و همواره به عنوان یکی از برندگان احتمالی نوبل مطرح بود، ۲ آوریل در ۹۰ سالگی درگذشت.

کیت بنکس

نویسنده کتاب کودک که برای آثارش درباره طبیعت و حس دوست داشتن طبیعت شناخته می‌شد و آثاری چون «کلمات مکس» و «پرنده زمستانی» را در کارنامه داشت؛ ۲۴ فوریه در ۶۴ سالگی از دنیا رفت.

ادنا اوبراین

نویسنده پیشگام ایرلندی که به خاطر آثار انقلابی‌اش مانند اولین رمانش «دختران روستایی» تحسین می‌شد، ۲۷ جولای در ۹۳ سالگی درگذشت.

اسکات مامادی

اسکات مومادی نویسنده و شاعر برنده جایزه پولیتزر که برای آثارش در ادبیات بومی آمریکا شناخته می‌شود و کتاب‌های تاثیرگذاری مانند «خانه ساخته شده از سپیده دم» و «راه به کوه بارانی» را خلق کرده بود، ۲۴ ژانویه در ۸۹ سالگی درگذشت.

لوری سگال

او که سال ۱۹۳۸ به عنوان یک کودک یهودی به پناهگاه امن در انگلستان منتقل شد، مضامین آوارگی را با هوشیاری نافذ در داستان‌های زندگی‌نامه‌ای مانند «خانه‌های مردم دیگر» بررسی کرد و در آثارش به داستان زندگی مهاجران پرداخت، در ۹۶ سالگی درگذشت.

جان بارت

جان بارت نویسنده، و رمان‌نویس آمریکایی که آثارش در گونه پسانوگرایی و فراداستان طبقه‌بندی می‌شود و برنده جوایزی همچون جایزه کتاب ملی و جایزه قلم مالامود شده بود، ۲۷ می در ۹۳ سالگی از دنیا رفت.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیویورک تایمز، ریچارد فورمن، نویسنده نمایشنامه‌نویس آوانگارد که بی‌وقفه به نمایشنامه و تئاتر می‌پرداخت و تئاتر هستی‌شناسی-متشنج را تأسیس کرد، در ۸۷ سالگی از دنیا رفت.

دیوید هرسکوویتز، مدیر هنری تئاتر تارگت مارجین در بروکلین و یکی از مدیران بنیاد ادبی فورمن، گفت که مرگ وی در بیمارستان و به دلیل عوارض ذات الریه رخ داد.

فورمن شرکت خود را سال ۱۹۶۸ با عنوان تئاتر هستی‌شناسی-هیستریک تأسیس کرد و در ادامه بیش از ۵۰ نمایشنامه خود را از طریق آن ارائه کرد. این گروه نمایشی سال‌ها در یک کلیسای تاریخی مستقر بودند. نام کمپانی وی به ماهیت هستی و اعتقاد خود وی اشاره دارد که موقعیت‌های زندگی را اساساً متشنج می‌دید و باور داشت احساسات سرکوب‌شده به‌عنوان تعاملات فلسفی ظهور می‌کنند.

عنوان نمایشنامه‌های او حکایت از جهان بینی او داشت. «موج‌های باهمی رویایی برای ماساچوست غربی» (۱۹۷۱) یکی از همکاری‌های متعدد وی با آهنگساز استنلی سیلورمن از جمله این آثار است. «سر من یک پتک بود» (۱۹۷۹) درباره یک استاد و دو دانشجو که با ناامیدی از کسب دانش روبه‌رو هستند، «پسر بد نیچه!» (۲۰۰۰) درباره فروپاشی عصبی فیلسوف آلمانی و «شاه کابوی روفوس بر جهان حکومت می‌کند!» (۲۰۰۴) که از دولت جورج دبلیو بوش الهام گرفته بود، از دیگر آثار وی هستند که مبتنی بر دیدگاه فلسفی وی شکل گرفتند. عناوین دیگری مانند «یادآوری کامل» (۱۹۷۰)، «تحرک عمودی» (۱۹۷۴) و «آسیب دائمی مغز» (۱۹۹۶) هم گرچه مختصرتر، اما کم تاثیرتر نبودند.

بن برانتلی در یکی از نقدهای تایمز در سال ۲۰۰۴ از نمایشنامه‌های فورمن به عنوان «مینی‌های بی‌نظیر» یاد کرد که شادی‌های تئاتری سرگیجه‌آوری را ارائه می‌کنند.

فورمن از همان اوایل کارش کاملاً دیده شد و جایزه برد. او اولین جایزه اوبی (مخصوص نمایش‌های برادوی) خود را سال ۱۹۷۰ برای «پله‌های فیل» که از آن به عنوان اپرایی درباره یک نمایش رادیویی یاد می شود، دریافت کرد و در ادامه مسیر خلاقیتش بیش از نیم دوجین جایزه اوبی دیگر به کارنامه‌اش افزود که یکی از آنها در سال ۱۹۷۳ برای خود تئاتر هستی شناسی-هیستریک بود و در سال ۱۹۷۶ برای «رودا در سرزمین سیب زمینی» که نمایشی تقریباً دو ساعته در یک پرده درباره زنی که رویاهای عجیبی می‌بیند، یک اوبی دیگر گرفت.

در ۲ مورد او در یک سال با ۲ اثر خود در بخش بهترین نمایشنامه حضور داشت که یک بار در سال ۱۹۸۷ برای «درمان» با تاکید بر روابط بیمار و پزشک، در واقع با خودش برای دریافت جایزه اصلی برای «فیلم شیطان است، رادیو خوب است» رقابت کرد و بار دیگر هم زمان برای «مروارید برای خوک‌ها» درباره یک بازیگر پریشان ذهن و «بنیتا کانووا» درباره دختران بدجنس مدرسه‌ای در سال ۱۹۹۸ با خودش رقابت کرد و برنده جایزه شد. وی همچنین جایزه بهترین کارگردانی را سال ۱۹۸۶ برای «لارگو دسولاتو» نوشته واسلاو هاول و یک اوبی ویژه در سال ۱۹۸۸ برای یک عمر نمایشنامه نویسی دریافت کرد.

سال ۱۹۹۵ وی در ۵۸ سالگی بورسیه بنیاد مک‌آرتور را دریافت کرد، که عموماً به عنوان کمک هزینه به شخصیت‌های نابغه اهدا می‌شود. این بنیاد او را برای تعهدش به توسعه واژگان جدید تئاتری که بر کارگردانی تئاتر آوانگارد آمریکایی تأثیر گذاشت، تحسین کرد.

او سال ۲۰۱۸ در یک مصاحبه ویدیویی گفت هرگز از دنیا خیلی خوشحال نبوده و آنچه وادارش می‌کند تا بنویسد این نیاز وسواسی است که بفهمد چه چیزی اینجا نیست که او می‌خواهد باشد. وی گفت: من نمایشنامه می‌نویسم تا سعی کنم این خلاء بزرگ را پر کنم.

ریچارد که سال ۱۹۳۷ متولد شده و از دبیرستان علاقه اولیه خود را به تئاتر نشان داده بود خیلی زود و در سال ۱۹۵۳، نمایشنامه «بوته» اثر آرتور میلر را تهیه و کارگردانی کرد. او سال ۱۹۵۹ از دانشگاه براون در رشته انگلیسی فارغ التحصیل شد و به تشکیل گروه تئاتر دانشجویی در آنجا کمک کرد. وی اوایل کارش بخشی از یک گروه فیلمسازی بود ولی بعد به نویسندگی روی آورد و آخرین نمایشی که خودش نوشت و کارگردانی کرد «یک عاشقانه واقعی» بود که سال ۲۰۱۳ روی صحنه رفت.

برخی از نمایشنامه‌های وی از جمله «نیچه، ای پسر بد!» و «حالا که کمونیسم مرده، من احساس پوچی می‌کنم» به فارسی ترجمه و منتشر شده‌اند.